साताका तीन लघुकथा- ६१

साताका तीन लघुकथा हिमालयन दृष्टि र नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्च बिचको सहकार्यमा सञ्चालित साप्ताहिक स्तम्भ हो । यस स्तम्भमा नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्चको भित्तोमा साताभर प्रेषित लघुकथाहरू मध्ये मञ्चले छानेर पठाएका उत्कृष्ट तीन लघुकथाहरू प्रकाशन हुने गर्दछन् ।

यस साताको (६१औँ) शृङ्खलाका लागि लघुकथाकार दीपक लोहनीको लघुकथा ‘युद्ध’, लघुकथाकार मित्र ‘उराठी’ गौतमको लघुकथा ‘दोष कस्को’ र लघुकथाकार आचार्य प्रभाको लघुकथा ‘हरियो मौसम’ उत्कृष्ट तीनभित्र परेका छन् ।

——————-<•>——————

[१]
लघुकथा: युद्घ

✍️ दीपक लोहनी

उनीसँग आँखा र मसँग मन थियो । अफसोच यी दुई बिच भीषण युद्घ थियो । उनी भन्थिन् ।
-“तिम्रो मन डरपोक छ ।”
म भन्थेँ ।
-“तिम्रा नयन नशालु छन् ।”

-“तिम्रो मनमा भावनाहरू छैनन् ।”
-“तिम्रो आँखामा सपनाहरू छैनन् ।”

-“तिम्रो मन कठोर र जड झैँ छ ।”
-“तिम्रो आँखा भोको र प्यासी छ ।”
हैरान भएर, मैले मेरो मनलाई ढुङ्गा बनाएँ र उनको हृदयमा जोडले हानिदिएँ ।
उनले त्यसलाई च्याप्प समाइन् र आँखाकै झ्यालखानामा थुनिदिइन् ।
हाम्रो युद्ध अझै जारी छ ।

कुरिलो घर, काठमाडौँ ।
——————-<•>——————

[२]
लघुकथाः दोष कस्को ?

✍️ मित्र ‘उराठी’ गौतम
“आफ्नो त यस्तै सानो छ । तैपनि जसोतसो निर्वाह चलाइएको छ ।” साथीसँग दुखेसो पोख्यो घनश्यामले ।
“तिमीले त यही भए पनि बनायौ । आफू त उपत्यका छिर्नै सकिएन । छोइनसक्नुको जग्गा कसरी किन्नु ? जेनतेन किने पनि घर कसरी बनाउनु ? ” ज्ञानहरिले विवशता प्रकट गर्यो ।

बिहानी हिँडाइमा गफ गर्दै उनीहरू उकालो चढिरहेका थिए ।
“त्यो बेला ऋणधन गरिवरि भर्खर प्लटिङ्ग गरेको एक टुक्रा लिइयो । पछि पहाडतिर भएको घरखेत बेचेर मुस्किलले त्यही सानो घर ठडाइयो । बाआमा त गाउँ छोड्न मान्दै मान्नुभएको थिएन । बल्लतल्ल फकाएर ल्याएको ।” घनश्यामले सङ्क्षेपमा विगतको कथा सुनायो ।
“बाआमाको कुरा ठिकै त हो नि ! बुढेसकालमा आफ्ना साथीसङ्गती, इष्टमित्र छोडेर आफूले पसिना बगाएर जोरेको श्रीसम्पत्ति छोडेर पराइ भूमिमा बसाइँ सर्न कहाँ मान्छ त मनले ? आफ्नो गाउँको प्राकृतिक हावापानीमा स्वतन्त्र भै खेली खाएका बुढाबुढीलाई सहरको बन्द कोठामा ल्याएर राख्नु त जेल हाल्नु जस्तै त हो नि !” मनमा लागेको कुरा सर्लक्क सुनायो ज्ञानहरिले
।
असिनपसिन भएका उनीहरू डाँडोमा पुगेर सुस्ताए ।
“हेर ! खत्तमै पारे नि, दलेहरूले ।भएको सबै उब्जाऊ भूमि प्लटिङ्ग गरेर कङ्क्रिटको जङ्गल बनाए । अलिकति पारिलो घाम ताप्नु र स्वच्छ हावा खानु पनि दुर्लभै भयो, यो सहरमा । कसरी टिक्ने हो अब ?” डाँडोबाट तलतिर नियाल्दै लाजै पचाएर दलेलाई सराप्यो घनश्यामले ।
अमरपुर, गुल्मी । हाल तिलोत्तमा-२,रुपन्देही
——————-<•>——————

[३]
लघुकथा: हरियो मौसम

✍️ आचार्य प्रभा
म कौँसीमा केही सब्जी, तरकारीहरूको बिरूवा रोप्दै थिएँ । अचानक पछाडिबाट आएको मायाको आवाजले झस्किएँ । ऊ भन्दै थिई ।
-“रिना बजार जाने होइन ? हरिया चुरा र मेहन्दी लाउँन ।”
मैले भने।
-“किन लाउँनु पर्यो, हरियो चुरा र मेहन्दी ?”
उसले भनी।
-“ए लाटी ! यो श्रावणको महिना होइन ? यो महिनामा हरियो पोते, चुरा र मेहन्दी लाउँदा श्रीमानको आयु बढ्छ रे ! फेरि यो त चाड पनि हो नि !”

जवाफमा मैले भनेँ ।
-“यस्तो फजुलको कुरा मसँग नगर । त्यो हरियो पोते, चुरा र मेहन्दी लाउँने पैसाले त घरमा हरियो सागसब्जी, फलफूल ल्याऊ र घरमा सबैलाई खुवाऊ न ! शरीर तन्दुरुस्त हुन्छ । दीर्घायु बन्नलाई त खानपानमा पो ध्यान दिनु पर्छ ।”
मेरो कुरा सुनेर उसले मुख बटार्दै भनी । -“खाकै छन् नि ! रेष्टुरेन्टबाट मगाउँदै म:म:, चाउमिनहरू । किन खाइराख्नुपर्यो फलफूल ? पेट भर्नु त हो ।”
मैले जवाफमा भनेँ ।
-“यस्तै हाम्रो कुबिचारले त ! हामी दिनप्रतिदिन कुपोषणको शिकार बन्दै जाँदैछौँ नि !”
फेरि उसले जिद्दी गरी।
-“हिँड न रिना जाऊँ । कमसेकम मेहन्दी त लाउँ ।”
मैले मेरो करेसाको मेहदीको बोट देखाउँदै भनेँ ।
-“मेरै बारीमा मेहन्दीको बोट छ । म किन पैसा फालूँ ? यही टिपेर लाउँछु नि !”

उसले झर्किंदै भनी।
-“तिमीसँग विचारै मिल्दैन र त ! तिमी एक्ली हुन्छौ । सबै साथीहरू गइसके । म पनि गएँ ।” भन्दै ऊ अगाडि बढी ।
मैले रोक्दै भनेँ ।
-“ल ! साँच्चै हरियै बस्तु लाउँने चाड हो भने यो हरियो साग लैजाऊ र परिवारलाई पकाएर खुवाऊ । तिमीहरूलाई साउन महिनाको यही कोसेलीसहित शुभकामना ।”
ऊ, साग बोकेर बाटो लागी ।
——————-<•>——————-