साताका तीन लघुकथा हिमालयन दृष्टि र नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्च बिचको सहकार्यमा सञ्चालित साप्ताहिक स्तम्भ हो । यस स्तम्भमा नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्चको भित्तोमा साताभर प्रेषित लघुकथाहरू मध्ये मञ्चले छानेर पठाएका उत्कृष्ट तीन लघुकथाहरू प्रकाशन हुने गर्दछन् ।यस साताको (४७औँ) शृङ्खलाका लागि लघुकथाकार रामकुमार पण्डितको लघुकथा ‘गाउँसहर’, लघुकथाकार तुलसी पण्डितको लघुकथा ‘श्रीमती’ र लघुकथाकार सुनिता निरौला पौडेलको लघुकथा 'निर्णय’ उत्कृष्ट तीनभित्र परेका छन् ।१)
लघुकथाः गाउँसहर
✍️ रामकुमार पण्डित
चोभारको ठूलो ढुङ्गामा पुगेर बागमतीको पानी ठोक्कियो । नदीको प्रवाहको चपेटामा परेर ढुङ्गाको ठाउँठाउँमा खोपिल्टो थियो । त्यो खोपिल्टोमा थोरै पानी रोकियो । ढुङ्गाले त्यही मौकामा भन्यो- “आफ्नो खबर सुनाउनु न पानीजी !”
त्यो एकमुठी पानीले भन्न सुरु गर्यो- “जब म गाउँको छेउबाट बग्दैथिएँ, गाउँका मान्छेहरूले मेरो पानीले नुहाए, धुहाए, कसैकसैले पिए पनि । गार्गीमा भरेर घर लैजाने महिलाहरू त कति कति ।”
त्यति नै बेला नदीको बिचमा छप्लाङ्ग गर्यो । चोभारको झोलुङ्गे पुलबाट बालकले एउटा गिट्टी फालेछ । त्यो सुनेर दुवैले आवाज आएतिर ध्यान दिए । वास्तविकता बुझेपछि ढुङ्गाले भन्यो- “अनि त्यसपछि के भयो ? सुनाउनु न !”
“मेरो बदन सफा थियो । मभित्र माछा, भ्यागुता आदि जीवले सिर्जना गर्दथे । किसानले सिँचाइ गर्दथ्यो । म बडो आनन्दित हुँदै बहदै आएँ । धेरै बहेपछि काठमाडौँ सहरको नजिक आइपुगेँ । गाउँमाभन्दा म अझ ठूलो सिर्जनाको खानी हुनेभए भनेर उत्साहित भएँ । अरूभन्दा नि काठमाडौँजस्तो राजधानीमा बस्ने सहरियाको सङ्गतले मैले केही सिक्न पाउँछु भन्ने लाग्यो ।”
“सहर आएपछि मेरो शरीर ढल र मलले ढाक्यो । पानीमा नुहाउने, धुवाउने त कताकता, मेरो नजिक आएपछि मान्छेहरू नाक थुन्दै हिँड्न थाले । देवीको रूपमा पूजा गर्ने मान्छेले नै मलाई किन यस्तो गर्यो ? मभित्र अथवा पानीमा सिर्जना गर्ने जीव खोइ कहाँबाट छुटे ? म सोचमग्न छु ।”
का.म.पा ६ सिमलटार ।
(रचना मिति: २०८० मङ्सिर २१ गते )
२)
लघुकथा: श्रीमती
✍️ तुलसी पण्डित
“परिवारको नाममा मेरी एक आमा हुनुहुन्छ । विवाहपछि उहाँलाई माया गर्ने भए म तिमीसँग विवाह गर्छु । माया नगर्ने भए म तिमीसँग विवाह गर्न सक्दिनँ ।”
“हजुरले यो के भन्नुभएको ? घरमा पालिएको कुकुरको त कति माया लाग्छ, झन् आमा । म माया नगरौँला र । ती आमा पनि मेरी आमा नै हुन् ।”
धनेलाई चित्त बुझ्यो । धने र तिलमाया बिच विवाह भयो । ती जोडी अति नै मिल्थे । आमालाई पनि दुवैले अति माया गर्थे ।
केही समयपछि धने एक बिहानै काम छ भन्दै बाहिर गयो । जानेबेलामा धनेले भन्यो ।
“हेर तिलमाया ! म अहिले केही साथीहरुलाई भेटेर आउँछु । म आएपछि खाना खाएर तिमी र म बाहिर घुम्न जाउँला ?
“हस् हुन्छ ।”
धने घर आउन ढिला भयो । बुहारीले आमालाई भात खान दिइन् । आफू धनेको प्रतीक्षामा भोकै बसिन् ।
दिउँसोको बाह्र बजेको थियो, घर हल्लायो । एकैचोटी घर लड्यो । आमा र तिलमाया घरभित्र पुरिए । धने हस्याङफस्याङ गर्दै घर आयो । हेर्छ घर भित्र आमा र श्रीमती पुरिएका । ऊ रुन कराउन थाल्यो । बाटोमा हिड्दै गरेका उद्दार टोली आए । दुवैको खुट्टा बाहिर देखिएको थियो । उद्दार टोलीले ‘ पहिले बुढीमाउलाई निकालौँ भन्दै सबै कुरा पन्छाउन थाले । धनेले गएर छेक्यो ।
“किन छेकेको ? आमा जिउँदै हुनुहुन्छ । हामी उहाँलाई चाँडै गरेर निकाल्छौ । एक घण्टामा सहजसँग निकाल्न सकिन्छ ।”
उसले श्रीमती तिलमायालाई देखाउँदै भन्यो- “एक घण्टाामा ऊ मर्न सक्छे । पहिले उसलाई निकाल्नु न !”
३) लघुकथा: निर्णय
✍️ सुनिता निरौला पौडेल
“घाम यति माथिसम्म आउँदा नि नउठ्या ! यो केटीको के चाला हो ?” आमाले छोरीमाथि रोष प्रकट गर्दै भन्नुभयो ।
“आमा ! राति अबेरसम्म निन्द्रा लागेन । बिहानीपखमात्र आँखा झ्याप्प लाग्यो, एकैछिन सुत्न दिनु न !” छोरी अझै कोल्टे फर्केर सुतिन् ।
“यसरी अबेरसम्म सुत्नेले के गरी घर खालान् ! के के न गर्छु भन्छे, खै ? पत्यारै लाग्नछाडिसक्यो मलाई त !” आमा निराश अनुहार लिएर भान्सातिर पस्नुभयो ।
‘आँफूखुसी सुत्न र उठ्न पनि नपाउनु ? अब त म बुझ्ने भइसकेँ । केही गर्छु पनि भनिरहेको छु; बुझ्दै बुझ्नुहुन्न आमाले । यसरी म कति दिनसम्म साँगुरिएर बस्ने ?’ मनमनै सोच्न थालिन् उनी । र, साथीहरूसँग फोनबाट कुराकानी गरेर बाहिर जाने विचार गरिन् ।
“आमा, म अब बाहिर जाँदैछु । भोलिको टिकट छ ।” भन्दै गर्दा “किन जानुपर्यो, विदेश छोरी ? कसरी यति छिटो निर्णय गर्यौ ?” कारुणिक शब्दले भन्नुभयो आमाले ।
“मैले के गर्दा राम्रो, के गर्दा नराम्रो हुन्छ भन्ने आफ्नो निर्णय आफैँ गर्नसक्ने भएँ आमा ।” भनेर घरबाट बिदा भइन् । उहाँले आँखाभरि आँसु टिलपिल पार्दै भित्र पस्नुभयो ।
भक्तपुर : राधे राधे, निकोशेरा ।
२०८० – ०९ – ०४ गते ।