साताका तीन लघुकथा हिमालयन दृष्टि र नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्च बिचको सहकार्यमा सञ्चालित साप्ताहिक स्तम्भ हो । यस स्तम्भमा नमस्ते आधुनिक लघुकथा मञ्चको भित्तोमा साताभर प्रेषित लघुकथाहरू मध्ये मञ्चले छानेर पठाएका उत्कृष्ट तीन लघुकथाहरू प्रकाशन हुने गर्दछन् ।यस साताको (४६औँ) शृङ्खलाका लागि लघुकथाकार एलपी पराजुलीको लघुकथा ‘अनुसरण’, लघुकथाकार यमुना प्रधानाङ्ग ‘मुना’को लघुकथा ‘बाध्यता’ र लघुकथाकार एकल यात्रीको लघुकथा ‘दोष’ उत्कृष्ट तीनभित्र परेका छन् ।
१)
लघुकथा: अनुसरण
✍️ एलपी पराजुली
“छोराको कल आउँदा कि त बाथरूम छिर्नु हुन्छ कि त बाहिर निस्कनु हुन्छ । आजकल के भएको छ, तपाईंलाई ? राम्रोसँग बोल्नु नै हुन्न । छोराको कल आएको छ, म धमाधममा छु । एकछिन नातिसँग कुरा गराउँनू न, आफू पनि बोल्नू ।”
बुढीको हातबाट मोबाइल समाएर उसले चुपचाप पल्लो कोठामा खेल्दै गरेको नातिको अगाडि राखिदियो । चारवर्षे नाति अष्ट्रेलिया बस्ने आफ्ना बाबाआमालाई देखेर भिडियो कलमा रमाउन थाल्यो । ऊ भने भित्तो हेरेर टोलाउन थाल्यो ।
“हजुरबुवा, मेरो बाबासँग बोल्नु न एकछिन !” नातिले मोबाइल तेर्स्याएपछि उसले झसङ्ग हुँदै मोबाइल समात्यो र हत्तपत्त क्यामेरा बन्द गरेर “हेलो” भन्यो । उसले भिडियोमा छोरालाई देख्यो तर छोराले उसलाई देखेन ।
“बाबु कता गयो ? लड्ला है बाबा ! राम्ररी हेर्नू .. ।”
मुखमा आएको अमिलो पानी घुटुक्क निल्दै उसले “हस्” भनेर फोन काट्यो । कानमा गुन्जिरहेको थियो एक महिना अघिको छोरासँगको अन्तिम वार्तालाप ।
“घरबाट गएदेखि हाम्रो सन्चो बिसन्चो, गाह्रो अप्ठेरो केही सोध्दैनस् । केवल आफ्नो छोराको मात्र चिन्ता गर्छस् । तेरो लालनपालनका निम्ति मैले मेरा बाबुआमा त्यागेँ, परिवार त्यागेँ, सकिनसकी पढाएँ, लेखाएँ, दु:ख गरेर विदेश पठाएँ तर आज मेरो कुनै सम्झना छैन । के यही हो त छोराको कर्तव्य ?”
छोराले जवाफ फर्काउँदा ऊ भित्तामा टाँगिएको आफ्नै बाबुको तस्बिर हेरेको हेर्यै भयो । उसको विगत चलचित्रझैँ आँखा अगाडि घुम्यो । छोराको व्यङ्ग्यात्मक वचन कानमा गुञ्जियो ।
“बाबा ! पारिवारिक सम्बन्ध र कर्तव्यको पाठ, मैले तपाईँकै व्यवहारबाट सिकेको हुँ । तपाईँले जे जे गर्नु भयो; मैले पनि त्यहीँमात्र गरिरहेको छु । पुत्रले पिताको अनुसरण गर्नु गलत हो र ? “
कपन, काठमाडौं
२२ मंसिर २०८०
२)
लघुकथा: बाध्यता
✍️ यमुना प्रधानाङ्ग ‘मुना’
बिहानी प्रहर । घामको लाली आँगनभरि छरिएको थियो । घरआँगन सफा गर्दै गरेकी रश्मीको मन भने खल्लो थियो ।
चोटाबाट दौडिँदै आएर अङ्गालो हाल्दै छोरीले भनिन्- “आमा ! आज तपाईँ र बाबाको विवाह भएको दिन । happy wedding anniversary !”
आमाले भनिन्- “छोरी ! तिमी त सानै छ्यौ, कसरी थाहा पायौ ?”
“बुबाले फोन गरेर भन्नुभएको । उहाँले यो पनि भन्नुभयो कि आमालाई मनपर्ने मिठाई किनेर खुवाऊ । आमालाई माया गर ।”
छोरीको कुराले रश्मीको आँखाबाट बलिन्द्र आँसुका धारा छुटे । नछुटोस् पनि कसरी ! श्रीमान्, विवाह भएको छ महिनामा विदेश उडेको, आज १३ वर्ष भइसक्यो । परदेशबाट दुईवर्षपछि घर आउँदा, गर्भ रहेर जन्मेकी छोरी नै आज ११ वर्षकी भइसकेकी थिई । बिचमा जम्मा दुईपल्ट त घर आए ।
एकक्षणपछि साउने झरीझैँ आँखाबाट झरेका भेललाई दुई हातले सपक्क पुछी र मन दह्रो बनाएर आफैँले आफैँलाई भनी, रश्मीले- ” आ..! लिन्नँ पीर ! आफ्नै देशमा केही गर्छु भनेर काम थालेकै हो । घाटैघाटा लाग्यो, उल्टै ऋण खेप्नु पर्यो । देश धनी भएको भए, देशमै रोजगार भएको भए, आज कोही पनि विदेशिनु पर्थेन नि !”
वीरगञ्ज, पर्सा
रचना: २०८०/०८/२६
३)
लघुकथा: दाेष
✍️ एकल यात्री
“लाैन नि ! आज एकाबिहानै अलच्छिन लगायाे । सुकेकाे ठुटाेमा बसेर पाे कराउन मरेछ ।” सरिताले भनिन् ।
मीठू हस्याङ्ग फस्याङ्ग गर्दै भित्रबाट बाहिर निस्की । यताउति हेरी सरितामात्र देखी ।
उसले प्रश्न गरी- “हैन ! किन चिच्याएकाे सरिता ? के भयाे तिमीलाई ?”
“हेर न मीठू ! ऊ त्याे काग सुकेकाे काठकाे ठुटाेमा बसेर करायाे । राति सपना पनि नराम्रो देखेकी थिएँ । आज के अनिष्ट हुने हाे, कुन्नि ?” सरिताले भनी ।
“हैन, तिमी पनि अन्धविश्वासलाई प्रश्रय दिइरहन्छौ । विश्वका मानिस कहाँ पुगिसके, हामी भने अझै सत्रौँ शताब्दीतिर छौँ । अब यसरी हुन्न । हामी परिवर्तन हुनुपर्छ ।” मीठूले सम्झाउँदै थिई ।
सरिताले मीठूकाे कुरा नसुनेझैँ गर्दै भनी- “ए छाेरी ! एक अम्खोरा पानी ले ले; सुनपानी छर्केर दाेष कटाऊँ ।”
२०८०/०८/२२ गते ।
मन्थली १३ रामेछाप ।